آندرئا مانتنيا
حدود ۱۴۳۱ تا ۱۵۰۶، ایتالیایی
آندرنا مانتِنيا یک اعجوبه‌ی استثنایی بود که از نوجوانی آثار برجسته‌ای خلق می‌کرد و برای بیش از نیم قرن یکی از هنرمندان برتر شمال ایتالیا محسوب می‌شد. وی سال‌های نخستین دوران کاری خود را در پادوا گذراند. در آنجا، فرانچسکو اسکوار چونه‌ی نقاش او را به فرزند خواندگی پذیرفت. در سال ۱۴۶۰ به مانتوا نقل مکان کرد و مابقی عمر خود را به عنوان نقاش دربار خاندان گونتراگا گذراند که بر این شهر حکم می‌راندند. او در صحنه‌هایی که تلفیقی از شکوه و جزییات بومی بودند به تجلیل از حامیان خود می‌پرداخت. علاوه بر این، چهره‌نگاره‌ها و نقاشی‌هایی با موضوعات مذهبی مرسوم و مضامین اساطیری می‌کشید.
مانتنیا علاقه‌ی پرشوری به دوران باستان داشت و به شدت تحت تأثیر هنر روم باستان بود. آثار او با وجود شأن مجسمه‌وارشان، زندگی شورانگیز آشکار و در عین حال کیفیت شوخ‌طبعانه‌ی خیال‌آمیزی را هم به نمایش می‌گذاشتند. مانتنیا بر برخی معاصرانش از جمله برادرزن خود جووانی بلینی، تأثیر فراوانی گذاشت.
آثار کلیدی
قطعه‌ی محراب «زنون قدیس»، حدود ۱۴۵۷ تا ۱۴۶۰؛ تشویش (مسیح) در باغ (جتسمانی)، حدود ۱۴۶۰ تا ۱۴۶۵؛ پیروزی‌های سزار، حدود 1460 تا 1480
